فست‌فود، کافی‌شاپ، بانک... بستنی‌فروشی، نمایشگاه ماشین، بانک... آب‌انار، رستوران، بانک...!
این همه‌ی ویترین خیابان امام خمینی(ره) شهر ماست. ویترینی که با مغازه‌های عجیب‌وغریبْ‌فروشی و با معماری‌های مدرن و فانتزی و البته با مجوز رسمی از نهادهای ذی‌ربط کنار هم چیده شده و مدت‌هاست حال و هوای شهر را عوض کرده است. فقط کافی است یک بار از میدان هفده شهریور تا میدان قائم(عج) را مانند بسیاری دیگر، پیاده‌روی کنید و تعداد این مغازه‌های شیک و اتو کشیده را بشمارید.
به راستی آیا ظاهر شهر برای مسئولانش آنقدر بی‌اهمیت است که خیابان امام خمینی(ره) شهرمان با چنین ظواهر غربی و تگزاسی آراسته شود؟ اصلا آیا یک خیابان به این همه دکان‌هایی که مبلغ مصرف‌گرایی و تجمل‌گرایی‌اند نیازی دارد؟
انتقال بار فرهنگی مظاهر توسعه، ضمن توزیع، بر کسی پوشیده نیست. چنان‌چه می‌دانیم اگر پدیده‌ای که در مسیر تحقق اهداف توسعه و مدرنیزاسیون طراحی و ایجاد شده است، در شبکه‌ی توزیع قرار گیرد، بی شک بار فرهنگی مختص به خود را عینا به زبان مصرف‌کننده و بیننده‌ی خود ترجمه می‌کند و این پیام را به او می‌دهد که اگر مانند ما مصرف‌کننده‌ی این کالا و دنبال‌کننده‌ی این پدیده نباشی، از قافله‌ی عقلا و امروزی‌ها و مدگراها عقب خواهی ماند و از آن سو اگر در مقابل این فرهنگ مصرف‌گرای وارداتی بایستی، انگ عقب‌ماندگی و تهجر را بر تو خواهند زد. دست آخر هم مجبور می‌شوی همگام با دیگران از این رژه‌ی هماهنگ بانک‌ها و کافی‌شاپ‌ها و فست‌فودهای متجمل، سان ببینی!
مسلماً نگاه مسئولان شهر نیز در این عرض اندام فرهنگ وارداتی، نمی‌تواند بدون دخالت باشد. به نظر می‌آید نمای این خیابان و جانمایی دکان‌ها و ساختمان‌های تجاری‌‍اش، قربانی فقر فرهنگی مسئولانی شده است که ارزش‌ها را در بنر، شهدا را در یادواره‌های بی‌سرانجام و امام شهدا را در نام خیابان فهمیده‌اند!
این همه‌ی ویترین خیابان امام خمینی(ره) شهر ماست. ویترینی که با مغازه‌های عجیب‌وغریبْ‌فروشی و با معماری‌های مدرن و فانتزی و البته با مجوز رسمی از نهادهای ذی‌ربط کنار هم چیده شده و مدت‌هاست حال و هوای شهر را عوض کرده است. فقط کافی است یک بار از میدان هفده شهریور تا میدان قائم(عج) را مانند بسیاری دیگر، پیاده‌روی کنید و تعداد این مغازه‌های شیک و اتو کشیده را بشمارید.
به راستی آیا ظاهر شهر برای مسئولانش آنقدر بی‌اهمیت است که خیابان امام خمینی(ره) شهرمان با چنین ظواهر غربی و تگزاسی آراسته شود؟ اصلا آیا یک خیابان به این همه دکان‌هایی که مبلغ مصرف‌گرایی و تجمل‌گرایی‌اند نیازی دارد؟
انتقال بار فرهنگی مظاهر توسعه، ضمن توزیع، بر کسی پوشیده نیست. چنان‌چه می‌دانیم اگر پدیده‌ای که در مسیر تحقق اهداف توسعه و مدرنیزاسیون طراحی و ایجاد شده است، در شبکه‌ی توزیع قرار گیرد، بی شک بار فرهنگی مختص به خود را عینا به زبان مصرف‌کننده و بیننده‌ی خود ترجمه می‌کند و این پیام را به او می‌دهد که اگر مانند ما مصرف‌کننده‌ی این کالا و دنبال‌کننده‌ی این پدیده نباشی، از قافله‌ی عقلا و امروزی‌ها و مدگراها عقب خواهی ماند و از آن سو اگر در مقابل این فرهنگ مصرف‌گرای وارداتی بایستی، انگ عقب‌ماندگی و تهجر را بر تو خواهند زد. دست آخر هم مجبور می‌شوی همگام با دیگران از این رژه‌ی هماهنگ بانک‌ها و کافی‌شاپ‌ها و فست‌فودهای متجمل، سان ببینی!
مسلماً نگاه مسئولان شهر نیز در این عرض اندام فرهنگ وارداتی، نمی‌تواند بدون دخالت باشد. به نظر می‌آید نمای این خیابان و جانمایی دکان‌ها و ساختمان‌های تجاری‌‍اش، قربانی فقر فرهنگی مسئولانی شده است که ارزش‌ها را در بنر، شهدا را در یادواره‌های بی‌سرانجام و امام شهدا را در نام خیابان فهمیده‌اند!
از
شرم برادرم: اولین اثر منتشر شده از میلاد عرفان‌پور که این روزها به چاپ
چهارم رسیده است. مجموعه رباعی‌هایی که درباره‌ی شهدای دفاع مقدس و همسران و
فرزندان آنها و نیز خاطراتی که از شهیدان در زندگی امروزی ما وجود دارد،
سروده شده است.
گاهی
آنقدر در موضع نقد و رصد اقدامات این و آن قرار می‌گیریم که دیگر
فراموش‌مان می‌شود خودمان نیز ملزم به انجام شعارهایی که می‌دهیم هستیم. یک
نمونه‌اش همین اظهار ولایت‌مدار بودن و تعهد نسبت به فرمایشات رهبر معظم
انقلاب است. در یک نمونه، ایشان بارها و بارها بر لزوم استفاده از کالای داخلی
و خطابودن تفاخر به مصرف کالای خارجی تأکید نمودند؛ اما با این حال گویا
هنوز در این مقوله خودمان را ملزم به انجام نمی‌دانیم و چون به ضررمان تمام
می‌شود به طور کلی آن را فراموش نمودیم.